Goud, puur goud zijn sommige voorleesmomenten in mijn groep.
Het boek Boven in een groene linde zat een moddervette haan, met daarin 75 rijmende fabels, leende zich daar uitstekend voor. Maar dan nog moet de vonk steeds weer overspringen tussen het verhaal en de klas.

Het begon ermee toen tijdens een taalles het woord fabel voorbij kwam. Daar de kinderen zelf niet tot een volledige betekenis van dit woord kwamen, dreunde ik zelf braaf de definitie op. Daarnaast kwam ik met het voorbeeld van de sluwe vos Reynaerde. Maar ook die was niet bij iedereen bekend.

Daarom ging ik het weekend erop in de bibliotheek op zoek naar een voorleesboek met fabels. Zo kwam ik dus uit bij genoemde titel. Een tijdloos boek en geschikt voor diverse leeftijden. Hoe ouder, hoe meer je eruit haalt.

Vanaf de eerste keer voorlezen was het raak, want iedereen genoot. Eerst liet ik – vaak al gniffelend – de paginagrote illustratie zien. Daarna las ik het bijbehorende verhaal voor. Meestal liet ik de kinderen het rijmwoord hardop zeggen, hetgeen voor opperste concentratie zorgde. Vaak gaf ik de verschillende dieren een speciaal stemmetje. Af en toe las ik na enige uitleg de fabel voor een tweede keer voor. Soms liet ik de meerderheid beslissen of ik al of niet een fabel zou herlezen. De ene keer stond ik voor de klas, de andere keer zat ik op de hoek van mijn bureau. Het droeg vast allemaal bij aan de sfeer.

Het leuke was dat gaandeweg de kinderen steeds beter de moraal uit een verhaal konden halen. Op een gegeven moment viel het Sten op dat de dieren steeds staande op twee in plaats van vier poten afgebeeld werden. “Dat is vast bedoeld om ze zoveel mogelijk op mensen te laten lijken”, zei ik.

En vanaf toen bekeken we de tekeningen uit het boek nog preciezer, waardoor het ons opviel hoe grappig de dieren steeds gekleed waren. Inderdaad, net als mensen.

Zo ging het vele voorleessessies door, totdat het einde van het boek naderde. Toen ik het boek voor de laatste keer dichtsloeg, streek ik liefkozend over de kaft en zei dat ik hoopte dat na dit boek niemand meer zou vergeten wat een fabel is.

Even genoten we allemaal in stilte na en toen zuchtte Timo: “Nog zo’n boek!”

Gelukkig was ik hierop voorbereid. “Dat heb ik”, riep ik en ik toverde uit mijn tas een nieuw verhalenboek tevoorschijn, wederom over dieren.

Voorlezen, ik vind het elke keer weer een feestje.